غمخوار

غمخوار

بیچاره بود آنکه خریدار ندارد ، به جهان یار ندارد، غم و غمخوار ندارد ، دل و دلدار ندارد ،شود او در اثر غربت و تنهائی خود خسته و فرسوده و وامانده و درمانده و نالان .

  هرکه را نیست به سر خواهش دلدارکی و یارکی .و همدم و غمخوارکی و همسفری ، باید از این دار جهان رخت ببندد به دیاری که در آن نیست کسی  را به کسی کار و کسی نیست پی همسر و سامان  .جلال معزی   15/12/84

دوستت دارم

ترا تا حد ا علا د و ست دا رم

 هنوزت  بی مها با دوست دا رم

 جوا نی های اشعار من از تست

ترا ای خوب دا نا د و ست دارم

 لطیفی  ،پاک  ، زیبا ئی عزیزم

ترا  با  صد  تمنا د و ست دارم

  زدودی رنج دوران از دل من

ترا ای سرو رعنا د و ست دارم

 ترا  با  خا طرا ت  جا و د ا ن

مدارا ی تو با ما د و ست دارم

 همه آرامش و تسکینم از توست

 ترا ما نند  دریا د و ست دارم

 جها نی گر مرا دشمن بدا  ر ند

 ترا بی ترس و پروا دوست دارم

 مرا عشق تو در دل جاودا نی است

ترا ا مر و ز و فرد ا د و ست دارم

نشستی جان (جم) بر لوح قلبم

 ترا ای خط خو  ا نا دوست دارم

7/12/84 شیراز

مهمان کشی قاضی تبریز

مهمان کشی قاضی تبریز  :

            در جهان در همه احوا ل چه جنگ و چه ستیز و چه به هنگام نزا ع و  چه به صلح و چه به هر حالت دیگر یکی از جمله  مکا ن ها  که در  آ نجا  همه در ا من و ا ما نند و کسی دغدغه ا ز هیچ ندارد و در آن نقطه کسی وارد آزار و اذیت نشود  منطقه  نشر  علوم ا ست.

   لیکن ا ندر خبر آمد که به تبریز  یکی خرس به تنگ آمده از  سردی و از برف و نداری و ز بیچارگی و مفلسی و تنگی ا یا م به ا مید غذ ا و پی ا منیت  نا شی ز قضا سوی چنین منطقه ا ی  روی بیا ورد و گمان کرد که قا نون ا ثر لطف بشر بهر عموم ا ست .

قا ضی شهر کز ا و  نیست  توقع    بجز از  عد ل و تسا وی و عدا لت ، ادب و حا لت نیکو و جسارت ، دوری از کینه و احساس  عد ا وت، گذر از  پستی پنها ن و رذ ا لت و هزاران صفت نیک دگر  ، کرد چنین حکم  که با تیر جفا  خون ز با ن بسته ی  بی جا و مکان ، تشنه ی ا ندر پی نا ن  ،ریخت به نوعی که بسی مشمئز و منفی و شوم است .

 نیست ا ین قا بل با ور که چنین  ننگ بد  مسئله ما نده ا ست به پیشا نی ا یرا نی  تبریز  که در فصل یخ و سرد زمستا نی پا ئیز  که صحرا و در و دشت همه  پر شده  بود ا ز یخ و لبریز،   شد از چهره آن شهر یکی یخ زده  قندیل جفا جاری و آویز  و نا خوا سته کشتند   ز نا د ا نی و نا بخردی قا ضی خود  خرس پنا هنده به آن شهر که در با ور مردان جهان  ما من  مهمان و پنا ه بشر و دیو و دد و منشا هر رسم و رسوم است  .

 جلال معزی  6/12/84