ف فا طمه جا ن ، دختر خو بم ! سلام
ا ا صل مهمی ا ست مرا د ر کــلا م
ط طیف جو ا ن د ا ده تو را را ی ا گر
م محــو کـلا مــت شد ه و هم مــر ا م
ه هست حر و ف سر این شعر ( جم )
ه هــر یکی ا ز نا م تـو د خــت گــر ا م
و و ا ضح و بی غل و غشت گفته ا م
ش شعــر ظر یفـی کــه بیــا بد د و ا م
م مـا هــمه د ا ر یم تــو ر ا د ر نظر
ن نیک نها د ی تــو و نیکــو نـظـر
د د ست تو د ر د ست خد و ما ن شهر
با شد ا گــر می شو ی آ خــر بنا م
جلال معزی 29/9/85
شیر خفته
ر فت مــر د ی ز خـطــه گیـلا ن
سوی جنگل به عزم جزم شکار
د ید شــیری قو ی و هــیکلمـند
خفته د ر مدخـل و دها نه غا ر
مــرد ترسید و با د و صـد تــر فند
گشـت آ مـا د ه تــا کــند پیــکا ر
کــرد تیــری ر و ا نـــه تا که ز ند
شیر ، اما نشست در خس و خار
شیر جستی ز د و پر ید و گر فت
یـقــه مــر د ا حـمـــق و بیــعا ر
گفت ا حمق، مگر نمی د ید ی
خـفـته بو د م به یمن صرف نها ر !
مــی د ر م ا شکم تـو ر ا ا کنو ن
چو ن که خود کر د ه ا ی مرا ناچار
مرد ، لرزان ، به چشم گریان گفت
بخششی کن به همت د ا د ا ر
گفت می بخشمت و لیکن ز و د
د و ر شو ز ین حو ا لی و ا نظا ر
ر فت و ا ز صحنه د و ر شد ا ما
د ید یک کند ه ا ز د ر خت چنار
کــر د د ر لا بــلا ی کند ه کمین
کــه کشد شیر خفته ر ا ا ینبا ر
ا ز قضا با ز هم خطــا شد و ر فت
تیــر ا و د ر حــو ا لــی اشـجـا ر
شیر چرخی ز د و د و با ر ه گرفت
د ا من و د ست و پا ی آ ن غد ا ر
خو ا ست خو نش بر یز د ا ما گفت
مــرد بیچا ر ه با تو سل و ز ا ر
هر چــه خواهــی تــر ا دهم حتــی
آ نـچــه با شد بر ا ی مر د ا ن عا ر
د ر عو ض بگذ ر ا ز من و بگذ ا ر
بر و م سو ی خا نه و د لد ا ر
شیــر خنــد ید و گفت ا ی ا بـلـه
هیــچ مرد ی نکر د ه ا ست ا ین کا ر
شد ه ا ی عا مل تز لز ل خو یش
با نفهمی و قصد ا ین آ ز ا ر
بشنو از جم نصیحتی که بود
بهتر ا ز هر نصیحتی صد با ر
هر که ر ا عقل با شد ی د ر سر
نکند شیر خفته ر ا بید ا ر
جلال معزی ۲۷/۹/۸۵
جوشیده
گرچه دزدی کمی نکوهیده است
ز ا ئل ا عتبار و هـم ا یده ا ست
د ز د ی بو سـه ا ز لب د لد ا ر