عمرم چو اضافه شد ز پنجاه
از عمق نهادم آمدی آه
چون موی سپید در سرم رست
یاد آ مدم از غروب جانکاه
در دوم آذر عمر بنده
پنجاه و یک است خواه نا خواه
در سال سی و چهار شمسی
من آمده ام به خیل این راه
راهی است که طی شود به اجبار
از بهر من و گدا و هم شاه
هشتاد بود و پنج شمسی
سالی که نوشتم این- ُ سحر گاه
پنجاه که عمر بس دراری است
بوده است برای بنده کوتاه
۲/۹/۸۵