تریاک

شدم آلوده به تریاک و ز پا افتادم

به کسی می نرسد زمزمه و فریادم

هیچکس می نشناسد من و گوئی ز ازل

جزء نفرین شدگان بد قوم عادم

من نه خویشم، نه توأم نی دگری هستم، لیک

عضو اعضاء قسم خورده حزب بادم

چه بگویم که خماری و نداری و عذاب

پیش چشمان من آرد پدر و اجدادم

راضیم بنده به مردن، ستم و جور فلک

کاش می شد کند از دار جهان بنیادم

راه و رسم و هنر زندگی از یادم رفت

دانش آموز عقب مانده ز طرح کادم

خسته از خوب و بد و سود و زیان خویشم

اهل ویرانکده شهر خراب آبادم

تلخی و مزه تریاک مرا شیرین است

زین حلاوت چه بگویم که چه از کف دادم

نشئگی می کندم کوه ستبری، لیکن

نگران ستم تیشه هر فرهادم

موقع درد و خماری گله ها دارم از آن

مادر پیر فلک، آنکه به غفلت زادم

در همه حال گرفتاری و زاری گویم

ای دو صد لعنت و تف بر پدر استادم

همه از وضع بد و حال بدم می خندند

سرنگون گشته چو از جور فلک اعدادم

کاش آینده نگر بودم و از بی خبری

در دل مهلکه خنده نمی افتادم

دید در کوچه مرا قامت افتاده و گشت

سوژه ای بهر (جم) و داده چنین بر بادم

جلال معزی 24/2/86